محاربه

محاربه – یکی از نیاز های اساسی هر جامعه امنیت و برقراری نظم میباشد چراکه که افراد در جامعه ای امن میتوانند بدون واهمه و نگرانی به امور روزمره ، پیشرفت و بالندگی دست یابند

به همین منظور در قوانین و مقررات هر کشوری به این موضوع پراداخته شده است و مجریان قانون سعی بر این دارند که با اجرای صحیح آن امنیت را در کشور برقرار سازند .

در کشور عزیزمان ایران نیز جرایمی که به امنیت جامعه خدچه وارد میکنند جرم انگاری شده و برای آن مجازات تعیین شده است ،

یکی از این جرایم ، محاربه میباشد که ما در ادامه این مقاله قصد داریم به طور کامل در خصوص آن توضیح دهیم.

 

محاربه در فقه

محاربه در معنای لغوی به مفهوم جنگیدن میباشد. و  در فقه محارب را بدین صورت معرفی میکند :

فردی است که با سلاح اقدام به ترساندن مردم و سلب امنیت و ایجاد فساد میکند و

درخصوص محل انجام این عمل و یا جنسیت فرد متعامل تفاوتی نمی کند و  احکام محاربه با خدا در مورد وی اجرا میشود.

در آیه 33 سوره مائده نیز بدین موضوع اشاره شده است :

همانا کیفر کسانی که به محاربه با خدا و رسولش یرمیخیزند و برای فساد در زمین میکوشند ، قتل یا به دار آویختن یا بریدن دستها و پاهایشان به طور معکوس یا تبعید آن هاست . این مایه خواری و رسوایی آنان در این جهان است و در آخرت نیز عذابی بزرگ خواهند داشت.

به موجب  آیه فوق نظریات و تفاسیر گسترده ای به عمل آمده که در محتوای این مقاله نمی گنجد اما میتوانید با برقراری ارباط با پشتیبانی سایت وکیل باکس منابع مذکور را جویا شوید.

 

 در قانون

همانطور که پیش تر گفتیم  قانون مجازات اسلامی ایران به این جرم پرداخته شده و

در ماده 279 آن بیان میدارد:

محاربه عبارت است از کشیدن سلاح ، به قصد جان ، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن ها است ، به نحوی که موجب نا امنی در محیط گردد . هرگاه کسی با انگیزه شخصی ، به سوی یک یا چند شخص خاص ، سلاح بکشد و عمل او جنبه عمومی نداشته باشد و نیز کسی به روی مردم سلاح بکشد ، ولی در اثر ناتوانی ، موجب سلب امنیت نشود ، محارب محسوب نمیشود.

همانطور که در نص ماده مطالعه کردید ارکان این جرم بسیار حائر اهمیت است ، و برای وقوع آن لازم است یعنی حتما میبایست

1. مسلحانه باشد.
2. به قصد جان مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن ها صورت گیرد و جنبه عمومی داشته باشد.
3. موجب سلب امنیت گردد.

 

مجازات محاربه

محاربه در زمره جرایم حدی قرار میگیرد ، بدین معنا که در شرع مقدس برای آن مجازات در نظر گرفته شده است و به همین منظور امکان تخفیف و تغییر در مجازات آن وجود ندارد.

قانون مجازات اسلامی در ماد282 در خصوص مجازات این جرم بیان میکند:

حد محاربه یکی از چهار مجازات زیر است :

الف-اعدام

ب-صلب

پ- قطع دست راست و پای چپ

ت- نفی بلد

با توجه به ماده فوق در صورتی که اثبات شود فرد مرتک جرم محاربه گشته است قاضی وی را به مجازات های مذکو محکوم میکند.